των μεγάλων δυνάμεων, για άσκηση κυριαρχίας στην περιοχή. Μετά τη λήξη του Β Βαλκανικού πολέμου και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των Βαλκανικών χωρών. Από το γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, η Ελλάδα πήρε το 51,57%, η Σερβία το 38,32% και η Βουλγαρία το 10,11%. Η νότια περιοχή που περιήλθε στην Ελλάδα, ταυτιζόταν περίπου με τα όρια της ιστορικής Μακεδονίας των κλασσικών χρόνων.
Επί Τίτο, οι Γιουγκοσλάβοι προώθησαν την ιδέα να χαρακτηρίσουν τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας χωριστή «μακεδονική εθνότητα» και συγκρότησαν το αντίστοιχο ομόσπονδο κρατίδιο μαζί με την αναδρομική ερμηνεία όλης της ιστορίας του Μακεδονικού χώρου, για να στηρίξουν τη θεωρία τους. Την πολιτική του Τίτο την ανέχτηκαν οι μετεμφυλιακές ελληνικές Κυβερνήσεις. Ακόμα χειρότερα, η πολιτική των διώξεων και των διακρίσεων που ακολούθησε η άρχουσα τάξη μετά τον εμφύλιο, απέναντι στους Σλαβόφωνους Έλληνες, δεν τους βοήθησε να νοιώσουν ισότιμοι πολίτες με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Επίσης, το πρόβλημα των πολιτικών προσφύγων οι οποίοι ως «μη Έλληνες το γένος», δεν είχαν το δικαίωμα και δεν το έχουν ακόμα, όχι μόνο του επαναπατρισμού, αλλά και των απλών επισκέψεων, επιδείνωσε την κατάσταση.
Αδιάψευστος μάρτυρας της αδιαφορίας όλων των κυβερνήσεων ήταν τα βιβλία Γεωγραφίας αλλά και οι χάρτες που διδαχτήκαμε και ανέφεραν ότι μία από τις δημοκρατίες της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας. Φτάσαμε ως το σήμερα με μια σειρά αποτυχημένες απόπειρες να λυθεί το ονοματολογικό του γειτονικού κράτους και ενώ ήδη 140 και πλέον χώρες το έχουν αναγνωρίσει με τη συνταγματική του ονομασία δηλαδή δημοκρατία της Μακεδονίας.
Επειδή λοιπόν, απέναντι σ’ αυτή την ιστορική συμφωνία που πρόκειται να κυρώσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο, μετά την ολοκλήρωση των προβλεπόμενων διαδικασιών στη γειτονική χώρα, πρέπει να σταθούμε με αίσθημα ευθύνης αλλά και γνήσιου πατριωτισμού, θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στη φράση του Όργουελ: « όσο οι άνθρωποι μαθαίνουν να σκέπτονται με συνθήματα, είναι πάντα έτοιμοι να μιλήσουν με πυροβολισμούς».
Και εννοώ το εξής: Αυτή είναι μακράν η καλύτερη συμφωνία, που θα μπορούσαμε να πετύχουμε, δεδομένων των συνθηκών. Είναι πολύ καλύτερη από όσα πέτυχαν σ’ αυτό το θέμα όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις. Κινείται αμιγώς στην εθνική γραμμή, καθώς καταλήξαμε σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes. Επιπλέον, υποχρεώθηκε η γειτονική χώρα να αλλάξει το Σύνταγμά της, κάτι που δύσκολα γίνεται, ακόμα και μετά από νικηφόρα πολεμική σύρραξη! Αποποιούνται ρητά τον ψευδεπίγραφο μύθο τους περί αρχαιοελληνικής καταγωγής και κληρονομιάς. Μέσω της συνθήκης είναι απολύτως εγγυημένα τα υφιστάμενα σύνορα και απαλείφεται οριστικά το ψέμα περί «Μακεδονικής μειονότητας» σε άλλες χώρες.
Μια συμφωνία όμως είναι προϊόν διαπραγμάτευσης. Όλοι ξέρουμε ότι οφείλουν να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις για να επιτευχθεί. Είναι προφανής η υποκρισία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛ. που ενώ αυτή η συμφωνία εξασφαλίζει πολλά περισσότερα απ’ αυτά που οι δικές τους Κυβερνήσεις κατάφεραν επί δεκαετίες που η εκκρεμότητα αυτή σέρνεται και κακοφορμίζει, επιδίδονται τώρα σε μάχες οπισθοφυλακής για τα θέματα της γλώσσας και της ταυτότητας.
Από την Τρίτη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την τυποποίηση των Γεωγραφικών ονομάτων που πραγματοποιήθηκε το 1977 στην Αθήνα, αναγνωρίστηκε η «Μακεδονική» ως επίσημη γλώσσα. Τελεία και παύλα. Ας αφήσουν λοιπόν τις υπεκφυγές και ας παραδεχθούν την αλήθεια. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αβέρωφ αναφέρθηκε σε ανύποπτο χρόνο σε «Μακεδονική» γλώσσα.
Η συμφωνία ορίζει Ιθαγένεια και όχι εθνότητα. Επίσης δεν αναγνωρίζει «μακεδονικό έθνος» καθώς καμία συμφωνία ως νομικό κείμενο δεν μπορεί να ρυθμίζει τέτοια θέματα. Με τη ρηματική διακοίνωση, το θέμα αποσαφηνίζεται πλήρως. Δεν μπορώ όμως εδώ να μην αναφερθώ και σε κάποιους που μιλούν για μειοδοσία και προδοσία και να τους πω τούτο:
Κατάγομαι από την Νέα Αρτάκη της προσφυγιάς που ένιωσαν στο πετσί τους τόσο οι γονείς μου μικρά παιδιά όσο και οι παππούδες μου τον εθνικιστικό πατριωτισμό με την Μικρασιατική καταστροφή. Εκεί λοιπόν όταν ο διορισμένος από τους Γερμανούς κατακτητές Νομάρχης έστειλε ειδοποιήσεις για να καταταγούν Έλληνες στα τάγματα ασφαλείας , τα αρχεία της Νομαρχίας έγραψαν: «Από την Αρτάκη ουδείς προσήλθεν». Αλλά αντίθετα «προσήλθαν» στα βουνά για να πολεμήσουν μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, τον κατακτητή με τον αγκυλωτό σταυρό, που κάποιοι σήμερα έχουν στα μπράτσα τους και στο κορμί τους, και τολμούν να μιλούν για μειοδοσία. Και να πω και τούτο, η Αριστερά ήταν πάντα στα δύσκολα μπροστά στους αγώνες του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία και εθνική αξιοπρέπεια. Ποτέ δεν κρύφτηκε.
Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει επιτέλους να αφήσουμε πίσω μας τις γκρίζες σελίδες και να ατενίσουμε το μέλλον με αισθήματα συναδέλφωσης και καλής γειτονίας αλλά και της γενναιοψυχίας που χαρακτηρίζει τους Έλληνες. Στη εφαρμογή της συμφωνίας θα κριθούν πολλά και θα έχουμε την ευκαιρία βήμα-βήμα να παρακολουθούμε την υλοποίηση και να βελτιώνουμε τις σχέσεις μας με τους βαλκανικούς λαούς στεριώνοντας έτσι την ειρήνη, την φιλία και την συνεργασία και την συν ανάπτυξη των λαών μας."
Δείτε την ομιλία του Βουλευτή Εύβοιας του ΣΥΡΙΖΑ, Αναστάσιου Πρατσόλη εδώ.
