Ο οικισμός χρονολογείται κυρίως στην Τελική Νεολιθική
Περίοδο, σύμφωνα με τα ανασκαφικά τεκμήρια και την προκαταρκτική τους μελέτη.
Παράλληλα, παρουσιάζει αποσπασματικές ενδείξεις κατοίκησης κατά την Ύστερη
Νεολιθική Εποχή και κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού.
Η ανακάλυψη θα προσφέρει νέα δεδομένα για αυτές τις
περιόδους τόσο για την περιοχή της Καρύστου όσο και για τον ευρύτερο χώρο του
Αιγαίου. Παράλληλα, θα βοηθήσει στη διασάφηση της μετάβασης από τη Νεολιθική
στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού που μέχρι σήμερα προβληματίζει τους ειδικούς.
Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά
κατάλοιπα, όπως λιθόκτιστοι τοίχοι, δυο λίθινα θρανία, λάκκοι απόρριψης, στρώμα
από καμένο δομικό πηλό και μια κατασκευή που ίσως είναι φούρνος. Τα ευρήματα
αυτά εκτιμάται πως ανήκουν στην Τελική Νεολιθική Περίοδο.
Παράλληλα, εντοπίστηκαν και κινητά ευρήματα όπως δύο πήλινα
ανθρωπόμορφα ειδώλια, υφαντικά βάρη από πηλό, εργαλεία από πέτρα, δυο λίθινες
διάτρητες χάντρες κι ορισμένα οστά.
Τα κεραμικά ευρήματα τοποθετούνται στο τέλος της 5ης και
στην 4η χιλιετία π.Χ. και παρουσιάζουν ομοιότητες το αντίστοιχο υλικό από το
σπήλαιο της Αγίας Τριάδας, τη Φτελιά Μυκόνου, την Κεφάλα της Κέας και άλλες
θέσεις στο Αιγαίο.
Επιπλέον, βρέθηκαν πολλά εργαλεία λαξευμένου λίθου από
οψιανό Μήλου. Μεταξύ των ευρημάτων είναι και 130 αιχμές για βέλη που είναι από
τα μεγαλύτερα σύνολα που έχουν βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα.
Καταλήγοντας, το υπουργείο Πολιτισμού εξηγεί από την έρευνα
προκύπτει ότι πρόκειται για έναν «σημαντικό προϊστορικό οικισμό με μακρόχρονη
κατοίκηση και διαδοχικές αρχιτεκτονικές φάσεις» που διατρέχουν τρεις
διαφορετικές χρονολογικές περιόδους
