Δυο μήνες μετά το πρώτο κουδούνι η λειτουργία του δημόσιου
σχολείου φαίνεται να σκιαγραφεί μιαν άλλη «κανονικότητα».
Η καταπάτηση των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών και των
εργασιακών, μορφωτικών,
συνδικαλιστικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών
φαίνεται να σκιαγραφούν μια αντιεκπαιδευτική πολιτική με στόχο τη διάλυση του
δημόσιου σχολείου.
Εκπαιδευτικοί διαφορετικών ταχυτήτων (μόνιμοι, αναπληρωτές,
ωρομίσθιοι, ΕΣΠΑ, ΠΔΕ, ΚΠ) εξουθενωμένοι επαγγελματικά και οικονομικά,
παραδομένοι στο κυνήγι των ακριβοπληρωμένων προσόντων (ούτε λόγος για δωρεάν
και διαρκή επιμόρφωση με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα) που θα τους
ενδυναμώσουν απέναντι στην τιμωρητική αξιολόγηση ή θα καταστήσουν τον διορισμό
πιο πιθανό!
Κι ας ξέρουμε καλά ότι το προσοντολόγιο και η αποδοχή του
είναι το πρώτο βήμα για να περάσει η τιμωρητική αξιολόγηση σε όλη την εκπαίδευση.
Μια αξιολόγηση που θα σου επισημαίνει πως είναι δική σου ευθύνη που δεν
προσπάθησες αρκετά ή που απλά δεν άξιζες την «αριστεία»! Κι ας ξέρουμε καλά ότι
η ελαστική εργασία παύει να είναι προνόμιο των αναπληρωτών καθώς αποτελεί
κεντρική πολιτική επιλογή αποβλέποντας σε έναν εργαζόμενο – λάστιχο χωρίς
δικαιώματα, χωρίς λόγο! Κι ενίοτε να απολαμβάνουμε και την «εισαγγελική»
διάθεση γονιών και διοίκησης, δυστυχώς και συναδέλφων κάποιες φορές, έτσι για
να κρατιόμαστε σε φόρμα!
Κι ας συμβαίνει αυτό εδώ και χρόνια σε σένα αναπληρωτή/τρια
που ως συμβασιούχος ολίγων μηνών καλείσαι να ζει με μισθό πείνας ( δεν καλύπτει
ούτε τα έξοδά σου σε νοίκι και μετακινήσεις) χωρίς δικαιώματα έρμαια της
ανάγκης!
Κι ας καλούμαστε να διδάσκουμε και να διαμορφώνουμε προσωπικότητες
και αυριανούς πολίτες σε 25αρια τμήματα παιδιών με εκπαιδευτικές, κοινωνικές,
ψυχοσυναισθηματικές, κινητικές ιδιαιτερότητες, έρμαια κι αυτά μιας επίφασης
δημοκρατίας που μιλάει για ισότητα ευκαιριών.
Κι ας το ζούμε και το βλέπουμε κάθε μέρα μέσα στα σχολειά
μας πως αυτή η περιβόητη ισότητα είναι ό, τι πιο άνισο σε μια άνιση κοινωνία!
Τι να πεις λοιπόν όταν τα σωματεία κατέληξαν παραρτήματα
κομματικών οργανώσεων, οι συνελεύσεις παραστάσεις χωρίς θεατές, οι απεργίες
μόνες και βουβές;
Για να αλλάξει η κατάσταση απαιτείται να έχουμε το θάρρος να
εγκαταλείψουμε τις «βεβαιότητες» λέει το ΤΘ παραφράζοντας τον Γερμανό
ψυχαναλυτή Erich Fromm.
Είμαστε εδώ και προσπαθούμε να τραβήξουμε μπροστά και
καλούμαστε να μην εφησυχάζουμε, να συμμετέχουμε να καταθέτουμε τις απόψεις μας!
Και στη συγκυρία αυτή ψηφίζουμε Τελευταίο Θρανίο!
Συμμετέχουμε όλοι στη Γενική Συνέλευση της 27ης Νοεμβρίου.
Στηρίζουμε το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΡΑΝΙΟ.
