΄Εντεκα ποιητές και ποιήτριες της σύγχρονης γενιάς αντάμωσαν την Παρασκευή το βράδυ στη σκηνή του Πολιτιστικού χώρου Αυλιδείας Αρτέμιδας αποθέτοντας τους στίχους τους σε μια βραδιά που
ήταν αφιερωμένη στις «Μικρές ταφές» και στην μετα – κορονοϊό περίοδο. Οι Ελένη Βελέντζα, Χρήστος - Αρμάντο Γκέζος, Λένα Καλλέργη, Μαρία Κουλούρη, Νικόλας Κουτσοδόντης, Κατερίνα Λιάτζουρα, Αλέξιος Μάινας, Μάνια Μεζίτη, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Πέτρος Στεφανέας και Νίκος Φιλντίσης – απούσης της Δήμητρας Κωτούλα που δεν συμμετείχε – κατέθεσαν ελεύθερους στιχουργικούς προβληματισμούς με αποδέκτη την ευαισθησία του κοινού και όχι μόνο, που δοκιμάστηκε κατά τον εγκλεισμό του λόγω της πανδημίας.
Μετά το πέρας
της εκδήλωσης οι ακροατές συμμετείχαν στο «τελετουργικό» της βραδιάς γράφοντας
φράσεις και λέξεις σε κομμάτια χαρτιού και δένοντάς τα πάνω σε πέτρες με
κόκκινες κλωστές που τους προμήθευσαν οι συντελεστές του bio – Mechanical
festival. Υπό τους ήχους τύμπανου από τον Κωνσταντίνο Κουρμπέτη - με την
καλλιτεχνική συμμετοχή του Νικηφόρου Κουρμπέτη – οι ακροατές οδηγήθηκαν στο
σημείο του χώρου όπου υπήρχε ροδοδάφνη και φυτεύτηκε από το μέλος της
Καλλιτεχνικής Επιτροπής Ζωή Λιβανίου, ενώ ο πρώην Καλλιτεχνικός Διευθυντής του
Θεάτρου(εμπνευστής του εν λόγω Φεστιβάλ) Γιάννης Κατσάνος και η πρόεδρος του
Θεάτρου Χαλκίδας Μαίρη Μουρσελλά συμμετείχαν στην διαδικασία της κατάθεσης των
ποιητικών στίχων μέσα σε αμφορέα δίπλα στην ροδοδάφνη.΄Οπως εξήγησε η Βάσω
Λευκούδη, μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής, που προλόγισε και την εκδήλωση, τα
ποιητικά κτερίσματα και οι φράσεις των ακροατών θα θρέψουν το δέντρο που θα
ποτίζεται σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και θα παρακολουθείται η ανάπτυξή
του.«Στόχος μας είναι να υπάρχει στο επόμενο Φεστιβάλ βιντεοεγκατάσταση από την
εν γένει δραστηριότητα γύρω απ’ αυτό για να το δουν και οι θεατές».
΄Εντεκα ποιητικές καταθέσεις
Οι στίχοι των έντεκα ποιητών ακούστηκαν σαν κραυγή αγωνίας
αλλά και ελπίδας για ένα ελπιδοφόρο αύριο, μεταθέτοντας από το χθες στο σήμερα,
ο ένας μετά τον άλλον, την Τέχνη τους και μεταγγίζοντάς την χωρίς περιττά,
κοσμητικά επίθετα. Αποσπάσματα στίχων που εστίαζαν στην ομορφιά αλλά και την
ασχήμια όπως «το μαργαριτάρι σε στενωπό» της Ελένης Βελέντζα και «ο ουρανός που
έβρεχε κάτουρο» του Χρήστου – Αρμάντο Γκέζου, που μιλούσαν συμβολικά όπως το
«Μετρήσαμε τα ψάρια που πετούν»της Λένας Καλλέργη και το «ξεχειλίζουν αγάπη οι
παύσεις» της Μαρίας Κουλούρη, τα «μολυβογάλαζα» τοπία του Νικόλα Κουτσοδόντη
και η ασυμβίβαστη φύση της Κατερίνας Λιάτζουρα μέσα από το στίχο «εγώ δεν
συμμορφώνομαι, δεν απαγκιστρώνομαι» ακούστηκαν σαν θεραπευτική ποιητική
«μέθοδος» κατά του εγκλεισμού. Σαν συνέχεια σ’ αυτή την έρρυθμη περιπλάνηση οι
στίχος του Αλέξανδρου Μάινα στο «η ελεγεία του διαβάτη», ο ρεαλιστικός
προβληματισμός της Μάνιας Μεζίτη στο
«δεν έχει δόντια η ΄Ανοιξη» ή στο «αν έρθω πρέπει να φοράω μάσκα»συμπορεύτηκαν
με τους έγχρωμους συμβολισμούς της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου στο «πούπουλο
χελιδονιού εξόριστου» και στη «ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης» ενώ οι
Πέτρος Στεφανέας και Νίκος Φιλντίσης «αναμετρήθηκαν» ανάμεσα σε αισθήσεις, με
στίχους όπως «οι μυρωδιές των γλυκών ήταν πολύχρωμες» και μελαγχολικούς στοχασμούς όπως«πλέον με επισκέφτεσαι μόνο νύχτα»
αντίστοιχα.
