Πέρασαν δυο βδομάδες από την τελευταία μέρα ελεύθερης μετακίνησης και μόλις χθες το απόγευμα για πρώτη φορά η πρώην Βουλευτής Εύβοιας Ζωή Λιβανίου κατέβηκε στην παραλία της Χαλκίδας στέλνοντας τον αριθμό «6»στο 13033. Την άνοιξη ούτε στιγμή δε σκέφτηκε, όπως η ίδια έκανε γνωστό μέσω του προσωπικού τους λογαριασμού στο facebook, να δει την νεκρή εικόνα της παραλίας. Κι όπως ήταν αναμενόμενο η εικόνα ερημιάς σε συνδυασμό με τον βροχερό καιρό μόνο αρνητικά συναισθήματα της δημιούργησαν, με το ουράνιο τόξο μόνο να της γεννά μια μικρή δόση ελπίδας. Λύπη, απογοήτευση και θυμός ήταν μόνο κάποια από αυτά που την κυριάρχησαν, όπως και η ίδια εξηγεί παρακάτω:
«Όχι, δεν θυμώνω αν αυτό γίνετε για το καλό όλων, θυμώνω μόνο για τον αριθμό των ανθρώπων που θα μείνουν άνεργοι, για τους καταστηματάρχες που δεν θα καταφέρουν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους, για τη θάλασσα που ανταριάζει , για τα σύννεφα που μας απειλούν, για το σκοτάδι της πόλης και της ψυχής των κατοίκων της. Θυμώνω γιατί δεν έκαναν ότι χρειαζόταν για να μην θρηνούμε τόσα θύματα, γιατί δεν έγιναν προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών, γιατί ενώ ευλαβικά τηρήσαμε τα μέτρα το προηγούμενο διάστημα και δώσαμε ην μεγάλη ευκαιρία να προετοιμαστεί το σύστημα για το ενδεχόμενο ενός μεγαλύτερου κύματος κρουσμάτων, αφέθηκαν να αναπαύονται στις δάφνες τους σαν μόνο εκείνοι να είναι που χρεώνονται την επιτυχία των μέτρων. Όμως εμείς όλοι καρτερικά υπομείναμε και το κλείσιμο και την στέρηση των ανθρώπων μας και τη ζημιά στα οικονομικά μιας ολόκληρης κοινωνίας. Εμείς σταθήκαμε αρωγοί σε όσους είχαν ανάγκη, εμείς σεβαστήκαμε την άποψη των επιστημόνων, εμείς ακούσαμε την κυβέρνηση και πράξαμε τα δέοντα...
Σήμερα δεν θα βγούμε στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, δεν θα μας καλέσει κανείς για να το κάνουμε γιατί τώρα ούτε αυτό δεν έχουν ανάγκη, γιατί στέρεψαν από δύναμη και κουράγιο. Τώρα παλεύουν μέρα νύχτα για να σώζουν ότι σώζεται... τι κρίμα να θρηνούμε τόσους νεκρούς. Τι κρίμα να μολύνονται όσοι έδωσαν την ψυχή τους για να σώσουν. Τι κρίμα για τα παιδιά που θα έχουν να θυμούνται τον εγκλεισμό και μια μάσκα. Παιδιά χωρίς όνειρα, χωρίς μάθηση, χωρίς παππούδες και γιαγιάδες... Φεύγω από την παραλία μου ενώ στο βάθος ένα ουράνιο τόξο που γνέφει πως υπάρχουν ακόμα χρώματα. Άρχισα να τ’ ακολουθώ πάλι...»
