Του Δημήτρη Κατσούλη
Στις 19 Νοέμβρη 2017, ολοκληρώθηκε η διαδικασία ανάδειξης επικεφαλή στο νεογέννητο τότε Κίνημα Αλλαγής με την εκλογή της Προέδρου Φώφης Γεννηματά. Από τότε έως σήμερα πολλά έχουν αλλάξει
και στο Κίνημα και κυρίως στην χώρα και στον κόσμο που παλεύει ενάντια σε μία φοβερή παγκόσμια πανδημία. Στην Ελλάδα κυβερνά μία άλλη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία πίσω από το πέπλο της πρωτόγνωρης επικοινωνιακής ηγεμονίας της ξετυλίγει την γνωστή νεοφιλελεύθερη πολιτική της και κτίζει με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο το κράτος της δεξιάς. Στην άλλη πλευρά του σύγχρονου καχεκτικού πάντως δικομματισμού η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάζεται στην αδυναμία της να διαπλάσει μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση προοδευτικής εξουσίας την οποία άλλωστε δεν ήθελε και ίσως δεν μπορούσε να ασκήσει ούτε όσο ήταν Κυβέρνηση μαζί με ένα κομμάτι της ακροδεξιάς.Σε αυτή την συγκυρία το Κίνημα Αλλαγής, με σοβαρό αντιπολιτευτικό λόγο στο Κοινοβούλιο, με ανυπέρβλητους φραγμούς στη διάδοση του προγραμματικού του λόγου μέσα από το σύστημα της μιντιοκρατίας αγωνίζεται, χωρίς πάντως τον ούριο άνεμο εκείνου του Νοέμβρη του 2017, να ξαναβρεί διαύλους επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τις κοινωνικές δυνάμεις που προορίζεται να εκφράσει. Δύσκολος αγώνας αλλά ταυτόχρονα και οριοθετημένος από την ιστορική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ και την σύγχρονη ιστορική ανάγκη μίας αναγεννημένης προοδευτικής σοσιαλδημοκρατίας ικανής να ξαναδώσει όραμα και προοπτική ηγεμονίας στην προοδευτική Ελλάδα.
Όταν το δύσβατο πολιτικό και ιδίως επικοινωνιακό τοπίο συναντάται δυστυχώς με την αναστολή ή και την καθυστερημένη οργανωτική και ιδεολογικοπολιτική ανασυγκρότηση του, η πορεία περισσότερο ίσως απογοητεύει την ώρα μάλιστα που χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο: η δυναμική οργανωτική ανάπτυξη στην βάση του Κινήματος και η επικοινωνία του ιδεολογικοπολιτικού του λόγου μέσα στην κοινωνία και ιδίως στα κοινωνικά στρώματα που προσδοκά να εκφράσει. Μέσα από αυτόν τον δρόμο μπορεί να δώσει περιεχόμενο σε μία νέα πολιτική γοητεία ικανή να το ανεβάσει υψηλότερα και εντέλει να το απλώσει.
Τούτων λεγχθέντων το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα είναι η «προεδρολογία» που έτσι και αλλιώς κακώς έχει ανοίξει σε τεράστιο πολιτικό χρόνο πριν από τις επόμενες εκλογές. Φαίνεται μάλιστα ότι αυτό ακριβώς επιδιώκουν και όσοι θέλουν να καθηλώσουν στο περιθώριο το Κίνημα Αλλαγής. Το διακύβευμα όμως του Κινήματος Αλλαγής, του ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής, είναι πολύ σημαντικότερο και πολύ βαθύτερο για να παραμεριστεί από τις μάχες μίας ακόμη εσωστρέφειας. Ενότητα και συνοχή στην κορυφή, οργανωτική και πολιτική δουλειά στην βάση. Εάν αυτό δεν γίνει τώρα, η όποια εκλογική παραταξιακή διαδικασία είναι χωρίς νόημα και σκοπό.
Για να τελειώνουμε πια με τα πάθη του μικρού κόμματος φιλόδοξων στελεχών και να καταπιαστούμε με την αγωνία του προοδευτικού κόσμου που περιμένει ένα Κίνημα Αλλαγής επάξιο της ιστορικής παρακαταθήκης αλλά κυρίως ικανό να οδηγήσει την προοδευτική δημοκρατική Ελλάδα στην νέα εποχή, χρειάζεται καθαρός – και χωρίς επιφυλάξεις ευρύς- ιδεολογικοπολιτικός ορίζοντας, οργανωτική αναγέννηση στην Βάση και σταθερή προσήλωση στην πολιτική αυτονομία και στον στόχο της πολιτικής ηγεμονίας.
Αν κάποιος σκεφθεί: στο καιρό της πανδημίας και της αβεβαιότητας όλα αυτά είναι ανεπίκαιρα, θα έλεγα ότι αυτός ακριβώς είναι και ο καιρός της πολιτικής γονιμότητας, τουλάχιστον για εκείνους που πιστεύουν και παλεύουν για τις μεγάλες Αλλαγές. Η απραξία και η αναβλητικότητα βολεύει τους άτολμους, τους βολεμένους και τους διαχειριστές της κάθε εξουσίας.
