Του Αντώνη Αντωνίου
Το Σάββατο 27 Μαρτίου 2021, όπως και κάθε τελευταίο Σάββατο του Μαρτίου κάθε έτους, η
ανθρωπότητα «γιορτάζει» την «Ώρα της Γης» σβήνοντας τα φώτα σε όλο τον πλανήτη για μια ώρα. Στόχος όλης αυτής της διαδικασίας είναι, προφανώς, η περαιτέρω ευαισθητοποίηση όλων μας για την προστασία, μάλλον για την σωτηρία, του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση του ίδιου του πλανήτη μας. Αλλά γιατί απορούμε και ανησυχούμε για την όλη αυτή κατάσταση; Προς τι ο «θρήνος» και ο «κοπετός»; Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός της όποιας επικείμενης δυσάρεστης εξέλιξης για να μην πούμε καταστροφής. Θα έπρεπε να το περιμένουμε. Είναι σαν να τροφοδοτούσαμε μια πυριτιδαποθήκη με μπαρούτι και να αναρωτιόμαστε μετά γιατί εξερράγη.Η Γη, όπως και κάθε πλανήτης, κάθε αστέρας και γενικά κάθε
σώμα αποτελεί, για την σύγχρονη επιστήμη, ένα ενεργειακό πύκνωμα.
Χρησιμοποιώντας ο πολιτισμός μας το υλικό της (πετρέλαιο, φυσικό αέριο,
πυρηνικοί αντιδραστήρες κλπ), ως μέσον παραγωγής ενέργειας, μικραίνουμε την
ενεργειακή της πυκνότητα,, αφού η απελευθερούμενη γήινη ενέργεια χάνεται μέσα στον περιβάλλοντα κοσμικό χώρο.
Τότε η Γη, όπως γνωρίζει ο κάθε φυσικός, ως «ζωντανός»
οργανισμός, προσπαθεί να βρει μια νέα θέση ελάχιστης ενεργειακής ισορροπίας. Το
γεγονός αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους. Πρώτον μειώνει τον όγκο της γεγονός
που δημιουργεί έντονες γεωλογικές ανακατατάξεις στον γήινο φλοιό δημιουργώντας
έντονα, ακραία και καταστρεπτικά φαινόμενα και δεύτερον προσπαθεί να αυξήσει τα
μειωμένα ενεργειακά της αποθέματα προσλαμβάνοντας ενέργεια από τον Ήλιο. Το
φαινόμενο αυτό δημιουργεί έντονα κλιματολογικά φαινόμενα καταστροφικά για τον
ανθρώπινο πολιτισμό.
Έτσι λοιπόν έχουμε φθάσει, δυστυχώς αναμφισβήτητα, στην
επόμενη απελπιστική κατάσταση: Η αύξηση των ρίπων του διοξειδίου του άνθρακα είναι
ακριβώς εκθετική, εκρηκτική θα λέγαμε. Αν δεν πάρουμε κανένα μέτρο η μέση
θερμοκρασία του πλανήτη μέχρι το 2200 θα ανεβεί κατά 6 βαθμούς. Ήδη ξέρουμε ότι
όταν η θερμοκρασία της Γης, πριν χιλιάδες χρόνια, ήταν 3 βαθμοί πάνω από
εκείνην του 1900 μ.Χ. (έτος που εκλαμβάνεται σήμερα ως βάση στις μετρήσεις της
γήινης θερμοκρασίας), η στάθμη της θάλασσας ήταν περίπου
Σήμερα η μέση άνοδος της θερμοκρασίας της, σε σχέση με
το 1900 μ.Χ. είναι 0,85 βαθμοί Κελσίου και στην Μεσόγειο
λίγο πάνω από 1. Με αυτή την άνοδο ήδη είναι εμφανείς ακραίες καιρικές
συμπεριφορές. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ως στόχο τη συγκράτηση της ανόδου της
θερμοκρασίας μέχρι το 2100 στους 2 βαθμούς. Και μάλιστα πρέπει η θερμοκρασία
της Γης να φτάσει σε αυτό το σημείο όχι με εκθετικό ρυθμό (γιατί ο χρόνος δεν
σταματάει τότε) αλλά με μια συνάρτηση που, όπως λέμε σε πιο εξειδικευμένη
ορολογία, να έχει στραμμένα τα κοίλα της
προς τα κάτω. Αν δεν το λάβουμε αυτό υπόψη μας, και περιοριστούμε στο να
πάρουμε έστω και αυστηρά μέτρα, υπολογίζουμε ότι το 2100 να έχουμε φθάσει τους
2,7 βαθμούς Κελσίου αλλά θα εξακολουθούμε να εκπέμπουμε ρύπους. Για να φθάσουμε
τους 2 βαθμούς, που έχει τεθεί ως στόχος απο τον ΟΗΕ, θα πρέπει οι εκπομπές
διοξειδίου του άνθρακα σήμερα να πέσουν σχεδόν κατακόρυφα και το 2065 να έχουν οπωσδήποτε μηδενιστεί. Δυστυχώς, στη
διάσκεψη του Παρισιού το 2015, τα μέτρα περιορισμού των ρύπων που «υποσχέθηκαν» ότι θα τηρήσουν οι χώρες
που συμμετείχαν, παραπέμπουν σε μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά 2,7 βαθμούς,
μια θερμοκρασία στην οποία νησιά, όπως για παράδειγμα οι Μαλδίβες, δεν θα
υπάρχουν. Έτσι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τους 2,7 βαθμούς θα τους ζήσουν
τα παιδιά μας. Τα εγγόνια μας δεν ξέρουμε τι πολιτισμό θα βιώσουν. Σε μια άνοδο
της θερμοκρασίας κατά 4 βαθμούς ο πολιτισμός μας θα έχει πλήρως καταστραφεί.
Στους 6 βαθμούς ο πολιτισμός αν υπάρχει θα είναι τελείως πρωτόγονος και στους
12 δεν θα υπάρχει ο άνθρωπος παρά μόνο κάποιες μορφές ζωής.
Πιστεύετε λοιπόν ότι η παραπάνω κατάσταση σώζεται μόνο με
τις διάφορες «ημέρες ή ωρες της Γης»; Μάλλον όχι. Δυστυχώς, η τεράστια
οικολογική καταστροφή, αποτέλεσμα των ακραίων κλιματολογικών και γεωλογικών
φαινόμενων δεν είναι παρά αποτέλεσμα της αλόγιστης και εγκληματικής δράσης και
σφοδρής επίθεσης του ανθρώπου απέναντι στη «μάνα» Γη, βαθύτερο αίτιο της οποίας
αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το εσωτερικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπέσει ο
σημερινός άνθρωπος. Aς σταματήσουμε λοιπόν
τις υποκριτικές, «χαζοχαρούμενες», «γλυκανάλατες» και πολλές φορές ύποπτες
δήθεν περιβαλλοντικές ανησυχίες και παγκόσμιες ημέρες και ώρες. Ή τουλάχιστον ας μη μείνουμε μόνο σε αυτές.
Πρέπει να αντιδράσουμε σοβαρά. Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν. Αν συνεχίσουμε
έτσι εκείνο που θα αντιδράσει, αν δεν έχει αρχίσει ήδη να αντιδρά, είναι το
ίδιο το περιβάλλον. Και θα αντιδράσει βίαια. Και βέβαια αυτό, μετά από μια
τεράστια χρονική περίοδο, θα ξαναβρεί την ενεργειακή του ισορροπία. Αυτός που
θα καταστραφεί ολοσχερώς είναι, ο σε πολλούς τομείς, απάνθρωπος σημερινός
πολιτισμός μας και φυσικά όλοι εμείς, οι «σοφές», «ευφυείς» και κομπορρήμονες
ανθρώπινες υπάρξεις, που τον ανεχόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα για να τον
αναμορφώσουμε.
Α.Α.
