Δεύτερη ρουφηξιά...
Προσωπικά δεν έχω καπνίσει ποτέ. Για την ακρίβεια, δεν έχω καν δοκιμάσει. Όχι επειδή ήμουν «καλό
παιδί», ή επειδή σήμερα είμαι «συνετός ενήλικας» και πειθαρχώ.Αντιθέτως, μπορώ να βρεθώ (ή βρίσκομαι) στη θέση ενός
ανθρώπου που είναι επιρρεπής στις μικροκαταχρήσεις. Λίγο παραπάνω φαγητό, ή ένα
δυο ποτηράκια σε μια έξοδο με φίλους...
Τα επιχειρήματα ενάντια στο κάπνισμα είναι πολλά και
χιλιοειπωμένα. Η υγεία μας, ο καρκίνος του πνεύμονα - και όχι μόνο, η ευεξία,
οι σωματικές αντοχές. Η οικονομία, τόσο σε επίπεδο ατομικού προϋπολογισμού, όσο
και σε επίπεδο δαπανών του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και εσχάτως, ο κοινωνικός
στιγματισμός που ολοένα και περισσότερο (ενίοτε αδίκως, ή με υπερβολή) βιώνουν
οι καπνιστές.
Σίγουρα ο καπνιστής είναι ένας άνθρωπος λιγότερο ή
περισσότερο εθισμένος. Αυτό σημαίνει ότι για να κόψει κάποιος το κάπνισμα,
πρέπει να το θέλει. Να το θέλει πολύ. Και εύχομαι πραγματικά σε όλους όσοι το
επιθυμούν, να το πετύχουν και να νιώσουν πολύ όμορφα με αυτό!
Έχοντας πει όμως όλα αυτά, σήμερα, στην Παγκόσμια Ημέρα κατά
του Καπνίσματος, θα ήθελα να μοιραστώ μια μόνο απλή σκέψη - ερώτηση, με τις
φίλες και τους φίλους που βρίσκονται στις ηλικίες που συνήθως ξεκινά κάποιος το
κάπνισμα.
Δεν σε κάνει πιο συμπαθητικό, πιο μοντέρνο (μάλλον το
αντίθετο), πιο κοινωνικό, πιο αποδεκτό στην παρέα, πιο ελκυστικό στο κορίτσι ή
το αγόρι που σε ενδιαφέρει.
Επίσης, είναι απόλυτα βέβαιο ότι η πρώτη ρουφηξιά δεν θα σου
αρέσει. Σκέψου λοιπόν και αποφάσισε. Γιατί πρέπει να κάνεις την πρώτη ρουφηξιά;
Και το πιο κρίσιμο και σημαντικό. Δεν πείστηκες με τα
παραπάνω, είχες και την περίεργεια και τελικά δοκίμασες. Όντως δεν σου άρεσε.
Ξανασκέψου και αποφάσισε πάλι.
Γιατί - πραγματικά όμως γιατί - να κάνεις τη δεύτερη ρουφηξιά;
