Ένα μικρό ατύχημα ήταν η αιτία να κάνουν τον συνεργάτη του βουλευτή Θανάση Ζεμπίλη να καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα των Ατόμων με ειδικές ανάγκες.
«Ζώντας
αυτές τις μέρες την μειωμένη κινητικότητά μου, διαπίστωσα με έκπληξη πόσο
αδιάφορη είναι η νομοθεσία ακόμα και σήμερα, στον τρόπο με τον οποίο
μετακινούνται τα ΑΜΕΑ! Η πολυκατοικία που διαμένω είναι αρκετά παλιά οπότε
σκέφτηκα ο έρμος ότι τότε δεν ήταν υποχρεωτικό ο ανελκυστήρας να ξεκινάει από
το ίδιο επίπεδο με το κλιμακοστάσιο!
Έκπληκτος
πληροφορήθηκα από φίλο μηχανικό ότι σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει, είναι να
προβλέπεται η κατασκευή.. ράμπας για να φτάσει στο ασανσέρ! Δηλαδή ο ταλαίπωρος
που βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι η πρέπει να έχει τα μπράτσα του
Σβαρτσενεικερ, γιατί μπορεί πολύ απλά να μην μπορεί να αγοράσει ηλεκτρικό-οχι
ότι αυτό το κάνει ευκολότερο, ή να του χαλάσει ρε αδερφέ, ή μόνιμο συνοδό. Αλλιώς
σπίτι του που θέλει και έξοδο!
Πριν
από πολλά χρόνια ευρισκόμενος σε αυτούς που ειρωνικά αποκαλούμε γελαδαδες
(Φινλανδία)διαπίστωσα ότι εγώ ο.. αρτιμελής είχα την ίδια πανεύκολη
προσβασιμότητα ΠΑΝΤΟΥ με της κάθε κατηγορίας και χωρίς κανέναν απολύτως συνοδό,
ΑΜΕΑ.
Πολιτισμένη
κοινωνία είναι εκείνη που παρέχει αυτά τα απλά και στοιχειώδη! Τίποτα
περισσότερο, τίποτα λιγότερο!»
