Συμεών Κεδίκογλου: Το ξεπούλημα της ΔΕΗ και οι πικρές ενοχλητικές αλήθειες

Η ΔΕΗ, εβδομήντα χρόνια τώρα, με όλες τις αδυναμίες της, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του νεοελληνικού κράτους. Η μεγαλύτερη εταιρία των Βαλκανίων εκχωρείται σε ιδιώτες στα μουλωχτά, καθώς δε συζητήθηκε ούτε σε υπουργικό συμβούλιο ούτε καν ανακοινώθηκε στη ΔΕΘ που προηγήθηκε! 

Το ελληνικό δημόσιο ανακοίνωσε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 17% χωρίς όμως να μπορεί να συμμετέχει το ίδιο χάνοντας με το τέχνασμα αυτό το πλειοψηφικό πακέτο. Μαζί με την εκχώρηση και των δικτύων ΔΕΔΔΗΕ και ΑΔΜΗΕ, παύει να αποτελεί αναπτυξιακό πυλώνα που ελέγχεται από το κράτος με ό,τι συνεπάγεται για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας. 

Αλήθεια τι εργαλεία πολιτικής μένουν σε μια κυβέρνηση χωρίς τράπεζες, χωρίς ενέργεια, χωρίς τηλεπικοινωνίες; Φοβάμαι ότι σε λίγο αν συνεχίσουμε έτσι θα πούμε και το νέρο νεράκι, το μόνο που έχει απομείνει στο κράτος δηλαδή...Σε μια κοινωνία που θα δοκιμαστεί με την ακρίβεια στην ενέργεια πώς μπορείς να ασκήσεις πολιτικές συγκράτησης τιμών και ανακούφισης ευαίσθητων ομάδων με πχ κοινωνικά τιμολόγια; 

Ας μη μας πουν ότι ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές γιατί αυτό που δε θέλουν να δουν είναι ότι στη χώρα μας δημιουργούνται κάθε φορά ολιγοπωλιακά καρτέλ. Το είδαμε στον ΟΤΕ που σήμερα έχουμε το ακριβότερο τηλέφωνο και το πιο αργό ίντερνετ, το είδαμε στην Ολυμπιακή που τη θέση της πήραν ακριβά εισιτήρια που τα επιχορηγούμε κιόλας. 

Η σπουδή να αλλάξουμε τον ενεργειακό χάρτη στη χώρα, πίσω από το βολικό τίτλο μιας αμφίβολης «πράσινης ανάπτυξης», αλλού οδηγεί. Η βίαιη απολιγνιτοποίηση (4 λεπτά η κιλοβατώρα έναντι 20 της «πράσινης») οδηγεί μια μικρή χρεωμένη χώρα όπως εμείς σε πανάκριβη ενέργεια (όταν η Γερμανία έδωσε παράταση στη χρήση άνθρακα ως το 2038 η Πολωνία ακόμη αργότερα κ η Γαλλία διατηρεί το πυρηνικό εργοστάσιο). Σε ποια ανάπτυξη μπορούμε να ελπίζουμε με την ακριβότερη τιμή ενέργειας και καυσίμων στην Ευρώπη; 

 Οδηγείται σε απαξίωση έτσι το πρόσφατα εγκαινιασθέν εργοστάσιο λιγνίτη που στοίχισε 1,5 δις και χρειάζεται να δημιουργηθούν τέσσερα αντί ενός εργοστάσια επεξεργασίας φυσικού αερίου (που ας μην ξεχνιόμαστε ορυκτό καύσιμο είναι κι αυτό). 

Επιπλέον με τις ΑΠΕ δε διασφαλίζεται η ενεργειακή επάρκεια καθώς οι άνεμοι πέφτουν το καλοκαίρι, οδηγώντας σε εισαγωγή από Τουρκία και Β. Μακεδονία, όπως έγινε φέτος. Τελικά μόνη κερδισμένη είναι η Γερμανία που πρέπει να «σπρώξει» προϊόντα που δε χρησιμοποεί πια η ίδια, προτείνει μάλιστα επενδύσεις για πράσινη ανάπτυξη να μην προσμετρώνται στα δημοσιονομικά ελλείμματα! (για τις ανεμογεννήτριες θα επανέλθουμε).

Η σπουδή, το πλαίσιο, όλος ο τρόπος μαρτυρά ότι οι ενέργειες δεν οδηγούνται από τα συμφέροντα της χώρας αλλά από συμφωνίες παρασκήνιο και επιχειρηματικά deals ενός μοντέλου παρασιτικού καζίνο-καπιταλισμού! Έντονη οσμή από μια πληγή που κακοφόρμισε πολύ...