Η Βίκυ Βολιώτη μετράει αρκετά χρόνια στο χώρο της υποκριτικής. Τον Οκτώβριο η γνωστή ηθοποιός έκλεισε τα 51 της χρόνια. «Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία μου. Τι να κρύψω; Το 1990 ήδη δούλευα, πόσο να είμαι; Το 1970 γεννήθηκα. Δεν έπαθα κανένα ιδιαίτερο κλακάζ στα 50. Το σοκ το έπαθα όταν έκλεισα τα 47. Λέω, τι γίνεται τώρα; Ανά περιόδους, με πιάνει το άγχος που φεύγει ο χρόνος, αλλά δεν κάθομαι να κλάψω πάνω από το χυμένο γάλα.
Και ίσως σ’ αυτό με βοηθάει πολύ και η Αννα γιατί είναι ωραίο να βλέπεις μια καινούρια ζωή κάθε μέρα. Μου δίνει πολλή δύναμη, πολλή χαρά και πολλή γαλήνη όταν την αγκαλιάζω. Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και θέλω να αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά. Και αυτό συνέβη μετά τα 35 μου. Μέχρι πριν, ήμουν πιο φοβισμένο πλάσμα. Ισως και γι' αυτό να ήμουν πιο επιθετική. Μετά τα 35 έγινα πιο διεκδικητική και δεν άφηνα τη ζωή να περνάει έτσι. Οταν είσαι δημιουργικός, δεν σε πειράζει ο χρόνος. Και εγώ θέλω να κάνω συνεχώς καινούρια πράγματα και να ονειρεύομαι. Αυτό είναι πολύ βοηθητικό».
Στη γεμάτη ζωή της τον δικό τους σημαντικό ρόλο παίζουν οι φίλοι. «Εχω καλούς φίλους. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω διεκδικήσει. Ναι, τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Θοδωρή Αθερίδη, που είναι και οι νονοί της Αννας, ξέρω ότι μπορώ να τους πάρω οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκομαι. Και θα μου πουν αυτό που θα με ησυχάσει. Γενικά με τους φίλους μου είμαι πολύ πιστή και πολύ επιεικής. Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια μόνο οι άνθρωποι μένουν, τίποτε άλλο. Και γι' αυτό είμαι πια σίγουρη».
Τι άλλο έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια; «Να μην είσαι για τίποτα σίγουρος. Ολα αλλάζουν. Επίσης, έμαθα ότι η ζωή είναι κάτι που θα συμβεί κι εσύ απλά έχεις την ευθύνη του πώς θα το αντιμετωπίσεις. Ολα αλλάζουν και επίσης όλα περνάνε. Εδώ εμείς περνάμε και φεύγουμε. Κυρίως αυτό που έχω μάθει με τον χρόνο είναι να μην είμαι απόλυτη. Και να έχω κατανόηση. Κάποιοι θα βρεθούμε, θα χαθούμε, θα ξαναβρεθούμε. Είμαι πολύ τηο ανοιχτόμυαλη, η δουλειά και οι ρόλοι μου έμαθαν να μη βλέπω μόνο το άσπρο και το μαύρο στον άλλον, να βλέπω και το γκρι. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο, τα δικά του προβλήματα που κουβαλάει και τις δικές του ανασφάλειες και προτερήματα. Και γι' αυτό δεν κρίνω. Είναι άλλο να κάνουμε κριτική σε κάποιον και άλλο να γινόμαστε επικριτικοί. Το δεύτερο είναι υπεροψία».
Πηγή:Gala
