Πριν την πανδημική κρίση, κατά τη διάρκεια αυτής, αλλά και αύριο κατά τη μετά-πανδημική εποχή, οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες θα συνεχίσουν αδιαμφισβήτητα να αποτελούν έναν από τους κρισιμότερους κρίκους της διεπιστημονικής αλυσίδας του ανθρώπινου δυναμικού στις δομές υγείας.
Στη χώρα μας, καταγράφεται έλλειμμα ως προς τη στελέχωση του συνόλου των μονάδων υγείας με τον αναγκαίο αριθμό νοσηλευτών. Με τον μέσο όρο 38 χωρών του ΟΟΣΑ (8,8 ανά 1000 άτομα πληθυσμό) που απέχει από την αντίστοιχη επίδοση της χώρας μας (3,4 ανά 1000 άτομα πληθυσμού) [https://bit.ly/39dWkYW] και τις επιπτώσεις των δοκιμασιών που επέφερε η υγειονομική πρόκληση του κορονοϊού, να επιβάλλουν τη βαθμιαία σύγκληση και την επιμονή στην επένδυση πάνω στη συγκεκριμένη ειδικότητα.
Ιδίως, όταν σήμερα ένα από τα κρίσιμα επίδικα της διαδικασίας αναστοχασμού της λειτουργίας των συστημάτων υγείας, αποτελεί η ένταση των προσπαθειών για τον κοινοτικό προσανατολισμό της παροχής υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής φροντίδας, η προώθηση της μεταρρύθμισης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, η λειτουργική διασύνδεση της με τη Δημόσια Υγεία και η άμβλυνση των ανισοτήτων ως προς την πρόσβαση στις αναγκαίες υπηρεσίες υγείας.
Τις παρελθούσες προσπάθειες που συντελέστηκαν και σε περιφερειακό επίπεδο, οφείλουν να τις διαδεχθούν αντίστοιχες μόνιμου χαρακτήρα, στο πλαίσιο ενός συνεκτικού, στοχευμένου και συγκροτημένου σχεδιασμού, εμφορούμενου από την απαιτούμενη συναίνεση πάνω στα διδάγματα της πρόσφατης υγειονομικής και κοινωνικής δοκιμασίας.
