Με τα πλασματικά έτη ασφάλισης βγαίνει κανείς νωρίτερα στη σύνταξη, ταυτόχρονα όμως αποτελούν μια κανονική παγίδα οικονομικής αφαίμαξης.
Ειδικά για όσους πρέπει να αναγνωρίσουν πλασματικό χρόνο την διετία 2011-12. Διάστημα κατά το οποίο ίσχυαν ταυτόχρονα δύο θετικές ρυθμίσεις: αναγνώριση πλασματικών, αλλά και θεμελίωση δικαιώματος με τα παλαιά ευνοϊκά όρια ηλικίας (18,4 έτη για μητέρες με ανήλικο στον ιδιωτικό τομέα, 25ετία με ανήλικο στις ΔΕΚΟ και το δημόσιο, 35ετία, 4.500 ένσημα στα Βαρέα για τις γυναίκες κ.λπ.).
Η παγίδα αφενός είναι ηλικιακή, πρέπει δηλαδή να θεμελιώσει κανείς ένα ευνοϊκό όριο ηλικίας, αλλά έκτοτε έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, κατά συνέπεια ο ασφαλισμένος έχει σε πολλές περιπτώσεις συνολικό χρόνο ασφάλισης πάνω από 40 έτη. Και σε αυτές τις περιπτώσεις το Σύστημα αποδεικνύεται… τσιγκούνικο: Δεν ανταμείβει όποιον μείνει την εργασία για περισσότερα από 40 χρόνια.
Για παράδειγμα, ενώ το ποσοστό ανταπόδοσης αυξάνει κατά περίπου 2,5 ποσοστιαίες μονάδες από το 31ο και έως το 40ό έτος, με αποτέλεσμα το ποσοστό της ανταποδοτικής σύνταξης να ξεπερνά το 50% του μέσου μισθού της περιόδου 2002- και μέχρι την ημέρα της κατάθεσης αίτησης συνταξιοδότησης-, τελικά για περισσότερα (από 40) έτη η προσαύξηση περιορίζεται στη μισή ποσοστιαία μονάδα ανά έτος…
Το δίλημμα: πρόωρη συνταξιοδότηση με αφαίμαξη ή έξοδο μετά το 62ο έτος το αντιμετωπίζουν κυρίως όσοι εισήλθαν πολύ νωρίς στην αγορά εργασίας ή διορίστηκαν στο δημόσιο (ΔΕΚΟ κ.α.) αμέσως μετά το Λύκειο.
Κατά συνέπεια, η έξοδος με πρόωρη δεν είναι πάντα οικονομικά συμφέρουσα. Σε πολλές περιπτώσεις η ενεργός… γήρανση, δηλαδή η εργασία μέχρι τα 62, εφόσον ο ασφαλισμένος δεν αντιμετωπίζει προβλήματα ανεργίας, ίσως αποτελεί εναλλακτική.
Εκτός ίσως από τις νοσηλεύτριες, οι οποίες από την εφηβεία (μετά το Λύκειο) πήγαν στις παραγωγικές σχολές των νοσοκομείων και ήδη έχουν συμπλήρωσε περισσότερα από 35 χρόνια εργασίας. Και την ίδια στιγμή, ενώ καλούνται να εργαστούν κάτω από αντίξοες συνθήκες της πανδημίας, η πολιτεία τις εμπαίζει μην επεκτείνοντας τα Βαρέα και Ανθυγιεινά στον ευαίσθητο αυτό κλάδο.
Παραδείγματα:
1.Μητέρα ανηλίκου στον ιδιωτικό τομέα γεννηθείσα το 1966 με 20 έτη ασφάλισης το 2011 θα πρέπει να αναγνωρίσει 5 έτη προκειμένου να θεμελιώσει το 52ο έτος για πρόωρη σύνταξη. Ηλικία που θα συμπλήρωσε το 2018, οπότε θα συνταξιοδοτηθεί (με βάσει τις προβλέψεις του γ’ μνημονίου) στο 60ό και 2 μήνες. Άρα το 2028, χρονιά κατά την οποία θα έχει 42 έτη ασφάλισης.
Εάν δεν αναγνωρίσει τα πλασματικά, θα εξέλθει στο 62ο έτος. Προκειμένου να βγει 20 μήνες νωρίτερα η ασφαλισμένη του παραδείγματός μας υποχρεούται σε σημαντική οικονομική επιβάρυνση (για την αναγνώριση των πλασματικών).
2.Ασφαλισμένος στο δημόσιο τομέα, διορισθείς το 1990, θα πρέπει να αναγνωρίσει πλασματικά έτη ώστε να έχει 25ετία το 2011 και 35ετία το 2020 ώστε να συνταξιοδοτηθεί στο 61ο έτος με πλήρεις αποδοχές. Αν έχει γεννηθεί το 1972, θα συμπλήρωσε την κατάλληλη ηλικία εξόδου το 2033, οπότε θα έχει 48 χρόνια ασφάλισης…
iEidiseis.gr του Χρήστου Μέγα
