Ο προσανατολισμός του Τσίπρα στους “κυρ Παντελήδες” είναι αδιέξοδος. Η διαπίστωση ανήκει σε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί τη στρατηγική που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην προσπάθεια να ξεκολλήσει τα ποσοστά και να υπερβεί τη δημοσκοπικά επίμονα καταγεγραμμένη στασιμότητα.
Ποιοι είναι, όμως, οι κυρ-Παντελήδες; Είναι ο συντηρητικός, λίγο φοβικός οικογενειάρχης, που επιλέγει να ψηφίσει αυτό που θεωρεί ότι τον πλήττει λιγότερο, απαντά το ίδιο στέλεχος.
Η συζήτηση είναι ενδεικτική του προβληματισμού και των αντικρουόμενων απόψεων που υπάρχουν για τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο για τις εκλογές. Μία παράμετρος των συζητήσεων, που έχουν ακόμα πολλές άλλες απολήξεις. Κοινή συνισταμένη, βεβαίως, είναι ότι αν δεχθούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει την επιρροή του σε ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς και να επεκταθεί καταλαμβάνοντας τον χώρο της Κεντροαριστεράς, πρέπει να προσδιορίσει το κοινό στο οποίο επιθυμεί να απευθυνθεί και, με βάση αυτό, να διαμορφώσει την πρότασή του.
Και εδώ οι απόψεις είναι πολλές. Υπάρχει εκείνη η ομάδα στελεχών που ασπάζεται το δόγμα του κυρ Παντελή και σθεναρά υποστηρίζει ότι η μάχη των επόμενων εκλογών θα κριθεί σε αυτό το ακροατήριο. Με βασικό κριτήριο ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις πολλαπλές κρίσεις, παρέχοντας βεβαιότητα απέναντι στην αυξανόμενη ανησυχία που αυτές προκαλούν. Το βασικό επιχείρημα όσων θεωρούν ότι εκεί πρέπει να δοθεί η μάχη είναι ότι αυτή η ομάδα ψηφοφόρων σταθερά προσέρχεται στις κάλπες, τη στιγμή που άλλες ομάδες γυρίζουν την πλάτη και επιλέγουν να απέχουν.
Η επιμονή στον όρο “Αριστερά” μπορεί να συγκινεί ένα σταθερό ακροατήριο, όμως φαίνεται ότι χρειάζεται να εμπλουτιστεί η πολιτική πρόταση με άλλες λέξεις, που θα έχουν καλύτερο “γκελ”.
Θέλουμε όμως αυτό; Να βολευτούμε σε ένα μοντέλο διευρυνόμενης απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος που συνεπάγεται η διαρκώς αυξανόμενη αποχή και αδιαφορία των πολιτών ή θέλουμε να δώσουμε όραμα που θα επανενεργοποιήσει εκείνες τις ομάδες που γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα όσων θεωρούν απολύτως λανθασμένη την εστίαση στον κυρ Παντελή. Και υποστηρίζουν ότι το σχεδόν υπαρξιακό στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταφέρει να γίνει η πολιτική δύναμη που θα επανεμπνεύσει την πολιτική στους πολίτες. Το σκεπτικό είναι ότι αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε μεσαίο χώρο έχει μεταβληθεί και οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως μεσαία τάξη βρίσκονται πλέον βυθισμένοι στην κρίση και έχουν πληγεί ποικιλοτρόπως με μείωση εισοδημάτων, με ακίνητη περιουσία που δυσκολεύονται να συντηρήσουν, με αυξημένες υποχρεώσεις που δεν μπορούν να καλύψουν. Οπότε, χρειάζεται η προσέγγιση σε αυτούς να γίνει όχι με όρους καθησυχαστικούς ότι θα επανακτήσουν όσα αισθάνονται ότι χάνουν, αλλά με όρους μιας νέας πολιτικής πρότασης.
Το κομμάτι αυτό της εσωτερικής παραμετροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί, επίσης, ότι η προοπτική να επανακτήσει την εξουσία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνάει μέσα από την επιστροφή στην ενεργό πολιτική εκείνου του τμήματος των ψηφοφόρων που έχει καταφύγει στην αποχή. Δεν μπορεί η Αριστερά να μην ενδιαφέρεται για τον κόσμο αυτόν. Την αφορά και αυτή το γύρισμα της πλάτης. Και η απάντηση στην αποχή, κατά τους ίδιους, είναι οι πολίτες να αισθανθούν ότι παίζει ρόλο η ψήφος τους, ότι δεν λαμβάνονται οι αποφάσεις εξωθεσμικά, με βάση άλλα κέντρα αποφάσεων ή την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών και συμφερόντων. Βεβαίως, εκεί εντοπίζεται ένα άλλο πρόβλημα: η δυσκολία ανάκτησης της αξιοπιστίας του κόμματος και των στελεχών του, που επλήγη βαρύτατα μετά το δημοψήφισμα του 2015.
Και στην περιφέρεια της διαμάχης αυτής δίνεται μια άλλη μάχη, αυτή των προσώπων και των λέξεων. Η αναζήτηση της χρυσής ισορροπίας είναι το ζητούμενο για την κομματική ηγεσία, που αντιλαμβάνεται ότι το προκλητικό και ακραίο μπορεί να είναι απωθητικό για μια μερίδα ψηφοφόρων, είναι αναγκαίο όμως για άλλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην πρόκληση της πολυσυλλεκτικότητας. Ποια είναι η σωστή δοσολογία Πολάκη, για παράδειγμα; Όποιος είδε την πρόσφατη συγκέντρωση στο Περιστέρι καταλαβαίνει ότι πλέον προσελκύουμε ένα ακροατήριο που θέλει να ακούσει αυτό. Έναν Πολάκη. Πώς όμως μπορείς να προστατευτείς από την αρνητική επίδραση που έχει ο κάθε Πολάκης σε ένα ακροατήριο που τον έχει συνδέσει με την απόλυτη τοξικότητα;.
Προβληματισμός
Την ίδια στιγμή, αναπτύσσεται προβληματισμός για την ανάγκη εμπλουτισμού του λεξιλογίου, των συνθημάτων με νέους όρους. Όπως αναγνωρίζει κομματικό στέλεχος, αυτό είναι ένα πρόβλημα στο οποίο δεν έχει καταφέρει να απαντήσει συνολικά η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Να προσαρμόσει και να επικαιροποιήσει τον λόγο που συχνά μοιάζει βγαλμένος από το χρονοντούλαπο. Η επιμονή στον όρο “Αριστερά” μπορεί να συγκινεί ένα σταθερό ακροατήριο που μας ακολουθεί και θεωρείται ότι δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. Όμως, φαίνεται ότι χρειάζεται να εμπλουτιστεί η πολιτική πρόταση με άλλες λέξεις, που θα έχουν καλύτερο “γκελ” στον κόσμο, επισημαίνεται σχετικά.
kathimerini.gr
