Ο σκύλος που υπέστη ακρωτηριασμό των όρχεών του με τανάλια από τον κηδεμόνα του στα Χανιά επειδή ήθελε συνέχεια παιχνίδια. Ενας άλλος σκύλος, που κακοποιήθηκε στη Νίκαια από δύο άνδρες: ο ένας τον μαχαίρωνε με σουγιά και ο άλλος τον χτυπούσε στο κεφάλι με μεταλλική ράβδο. Oι σκελετωμένες από την ασιτία αγελάδες στο Ζερβοχώρι Θεσπρωτίας. Η σχεδόν καθημερινή εξόντωση γατών με φόλες. Και τώρα το γαϊδουράκι της Ζίτσας: ένα ακόμη περιστατικό σε μια μακρά λίστα κακοποιήσεων ζώων στη χώρα μας.
Οπως δείχνουν τα στοιχεία, οκτώ στις δέκα κακοποιήσεις αφορούν ζώα δεσποζόμενα: οι κηδεμόνες τους τα θεωρούν αντικείμενα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Ο νέος νόμος υποτίθεται ότι δεν αφήνει τους βασανιστές να πέσουν στα μαλακά. Στην πραγματικότητα, όμως, όταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αποσύρεται από τα συγκεκριμένα περιστατικά και το ποτάμι της οργής των φιλόζωων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κυλάει προς άλλη κατεύθυνση, οι αληθινοί φιλόζωοι και οι εθελοντές στην προστασία των ζώων εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, οι παραβάτες αξιοποιούν τα παραθυράκια στη νομοθεσία και τα ζώα παραμένουν ανυπεράσπιστα.
Σύμφωνα με τον προηγούμενο νόμο, οι δήμοι είχαν τη δυνατότητα να επανεξετάσουν τα πρόστιμα που επέβαλλε η Αστυνομία, ακόμη και να τα ακυρώσουν, εάν το έκριναν δικαιολογημένο. Αυτό συνέβαινε στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, γιατί ποιος αιρετός θέλει να κακοκαρδίσει τους ψηφοφόρους του; Υπήρχε, πράγματι, ένα καθεστώς εκδουλεύσεων. Ο νόμος πλέον επιτρέπει στους δήμους να επανεξετάζουν μόνο τα πρόστιμα που επιβάλλουν οι ίδιοι. Το πρόβλημα, όμως, έχει μετατοπιστεί αλλού: στην ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου από τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές. Πολλές φορές δεν δίνεται σε κακοποιήσεις ζώων η δέουσα προσοχή ή υπάρχουν κωλυσιεργίες, σκόπιμες ή μη, με το επιχείρημα “έχουμε σοβαρότερες υποθέσεις να ασχοληθούμε”, επισημαίνει ο δικηγόρος Κώστας Τοκατλίδης (νομικός εκπρόσωπος της Save a Greek Stray στην υπόθεση των δημοτικών κυνοκομείων-κολαστηρίων της Σπάρτης). Η δίωξη του αντιδημάρχου Ζίτσας πρέπει να είναι για κακούργημα και η τιμωρία του τέτοια ώστε να ταρακουνήσει όσους δεν καταλαβαίνουν από ηθικές αξίες, καταλήγει. Η υπόθεση της Ζίτσας έχει και μια άλλη πλευρά: επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο, για μια ακόμη φορά, ότι τα ιπποειδή στην Ελλάδα ζουν ένα Μεσαίωνα. Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στις οποίες άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια δεν περιλαμβάνονται στην κατηγορία των ζώων συντροφιάς και ανταλλάσσονται με τρακτέρ, ακόμη και με κλιματιστικά, μέσα από ιστοσελίδες πώλησης αυτοκινήτων, λέει η Ρόζα Ρούσσου, ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ιπποειδών ΙΠΠΟΘΕΣΙΣ. Για την προστασία τους χρησιμοποιείται κυρίως ο νόμος 1197 του 1981. Η καθημερινότητά μας παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Ζητούμε την άμεση καταγραφή και αναγνώριση των ιπποειδών, καθώς και τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα τα προστατεύει στο σύνολό τους.
Για την ηθοποιό Τατιάνα Παπαμόσχου, συνιδρύτρια της Γαϊδουροχώρας / Ελληνικού Κέντρου για το Γαϊδούρι, η έλλειψη σήμανσης είναι σοβαρό πρόβλημα, όπως και η άγνοια των αρμοδίων, εκείνων που θα κληθούν να εφαρμόσουν τον νόμο δηλαδή. Οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν ξέρουν τι σημαίνει καλή και κακή κατάσταση για ένα ιπποειδές, ακόμη και οι νομοκτηνίατροι συχνά έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Επειτα, λόγω γραφειοκρατίας, ο χρόνος που μεσολαβεί από μια καταγγελία κακοποίησης μέχρι τον επιτόπιο έλεγχο είναι συνήθως μεγάλος. Ο κηδεμόνας προλαβαίνει να μεταφέρει το ζώο αλλού, ακόμη και να το εξαφανίσει. Επίσης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά συγκάλυψης από τις τοπικές αρχές.
Αρα; Τι πρέπει να γίνει; Νομικοί και φιλοζωικές οργανώσεις υποστηρίζουν ότι είναι άμεση ανάγκη, μεταξύ άλλων, να εκσυγχρονιστεί το μητρώο παραβατών της Ελληνικής Αστυνομίας, ώστε να ενημερώνεται για όλα τα περιστατικά μέσα από καταγραφή των καταγγελιών σε εθνικό επίπεδο. Γιατί οι κακοποιήσεις ζώων και οι πράξεις βίας απέναντι σε ανθρώπους είναι κρίκοι στην ίδια εγκληματική αλυσίδα.
kathimerini.gr της Τασούλας Επτακοίλη
