Ρεκόρ επισφαλούς εργασίας με χαμηλές αμοιβές στο όριο της απόλυτης φτώχειας και μαζικές απολύσεις κατέγραψε το έτος που φεύγει.
Παρά το γεγονός ότι η επίσημη-στατιστική ανεργία περιορίστηκε στα χαμηλότερα επίπεδα της δεκαετίας, κυρίως λόγω τουρισμού και εκτίναξης της κατανάλωσης (+5,6% το ΑΕΠ σε επίπεδα 12μηνου), ταυτόχρονα καταγράφηκαν και οι περισσότερες απολύσεις ή λήξεις συμβάσεων. Μέχρι τον Νοέμβριο είχαμε 1,6 εκ. απολύσεις και λήξεις συμβάσεων (για την ακρίβεια 1.608.080), σχεδόν 40% περισσότερες από το 2021 (1.168.342).
Έτσι, ναι μεν το 11μηνο είχαμε 2.707.204 προσλήψεις, έναντι 2.202.421 το 2021, δηλαδή θετικό ισοζύγιο 504.783, αλλά ταυτόχρονα είχαμε και 2.643.224 αποχωρήσεις. Οπότε το θετικό ισοζύγιο περιορίστηκε σε μόλις 63.980 θέσεις εργασίας. Και μάλιστα με μια… ενάρετη τουριστικά και καταναλωτικά χρονιά.
Αντιθέτως, το 2021 με λιγότερες προσλήψεις (2.202.421) και πολύ λιγότερες απολύσεις - αποχωρήσεις (2.066.741) το αντίστοιχο 11μηνο είχαμε καλύτερο σκορ (συν 135.680 θέσεις εργασίας).
Όμως το εντυπωσιακό φέτος στην αγορά εργασίας είναι οι πολλαπλάσιες απολύσεις (1.608.080) σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι (1.168.342). Δηλαδή 439.738 περισσότερες απολύσεις ή λήξεις συμβάσεων. Την ίδια στιγμή αυξήθηκαν φέτος και οι οικειοθελείς αποχωρήσεις (1.035.144) έναντι 898.399 το 2021.
Τούτων δοθέντων η αγορά εργασίας δείχνει μια πλήρη δυσαρέσκεια τόσο από τους εργοδότες (αύξηση απολύσεων) όσο και από την πλευρά των μισθωτών (αύξηση των οικειοθελών αποχωρήσεων), έστω και εάν οι τελευταίες αποδίδονται και ως ένα βαθμό στις αυξημένες συνταξιοδοτήσεις κατά τα τελευταία χρόνια…
Συνυπολογίζοντας και τις εκτιμώμενες απολύσεις - λήξεις συμβάσεων του Δεκεμβρίου (στο ύψος των αντίστοιχων 203.485 απολύσεων του Νοεμβρίου), το 2022 αναδεικνύεται σε χρονιά απολύσεων και εναλλαγής των εργαζομένων.
Αν συνυπολογιστεί δε ότι ο ιδιωτικός τομέας δημιούργησε φέτος περισσότερες από 2.900.000 νέες θέσεις εργασίας, αλλά ταυτόχρονα έχασε άλλες 2.850.000 θέσεις (απολύσεις, συνταξιοδοτήσεις και λήξεις συμβάσεων εργασίας), αυτό δείχνει ότι για κάθε μία (1) θέση απασχόλησης στον αυστηρό ιδιωτικό τομέα, δημιουργείται (και χάνεται ταυτόχρονα) 1,5 θέση.
Κατ' αυτό τον τρόπο έχουμε την μεγαλύτερη ανακύκλωση εργαζομένων. Έτσι δε ερμηνεύεται και το φαινόμενο να υπάρχουν υψηλά ποσοστά ανεργίας, κυρίως στις ειδικότητες μέσης εξειδίκευσης (ενώ λείπουν οι εξειδικευμένοι τεχνίτες και οι ανειδίκευτοι εργάτες, όπως εξάλλου και οι αγρεργάτες) και ταυτόχρονα οι επιχειρήσεις να διαμαρτύρονται για ελλείψεις προσωπικού.
Οι μισθοί δεν αρκούν, ειδικά εν μέσω ακραίας ακρίβειας, κάτι που αναγκάζει τους μισθωτούς να αναζητούν συνεχώς καλύτερες συνθήκες εργασίας (σ.σ. αν όχι καλύτερο μισθό, απασχόληση εγγύτερα της οικίας προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα μετακίνησης, ειδικά όταν προκύπτει ανάγκη χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου) και ταυτόχρονα οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν καθώς το συγκριτικό «πλεονέκτημα» της ελληνικής παραγωγής είναι το χαμηλό εργατικό κόστος (ενώ υπάρχουν σχετικά υψηλές εισφορές και πλήρης απουσία τεχνολογικής αναβάθμισης των επιχειρήσεων)…
iEidiseis.gr του Χρήστου Μέγα
