Το ζευγάρι τσακώνονταν συνεχώς, κάποια φορά η γυναίκα λέει:
Ο σύζυγος το πήρε πολύ βαριά και αποφάσισε να πεθάνει, οπότε πήγε στο νεκροταφείο μπήκε σε ένα τάφο και σκεπάστηκε με την πλάκα.
Η γυναίκα τον έψαχνε από δω, τον έψαχνε από κει, τίποτα.
Περνάει κι από το νεκροταφείο και βλέπει τον φύλακα:
“Ε, κυρ-Γιάννη μήπως είδες τον άντρα μου;”
“Όχι κυρά μου” την λέει, αλλά της κλείνει το μάτι με νόημα: θα το τακτοποιήσω, μην ανησυχείς.
Ο φύλακας λοιπόν συνέλαβε σχέδιο πονηρόν:
Με το που νύχτωσε, άρχισε να χτυπάει όλους τους τάφους
ΤΟΚ ΤΟΚ και φώναζε: “Ε σηκωθείτε, όλοι, έχουμε δουλειά”
Πάει και στον σύζυγο από πάνω και χτυπούσε:
“Εσύ σήκω έχουμε δουλειά είπα”
Τώρα ο τύπος μέσα στον τάφο λέει
“Μα είμαι πεθαμένος! Τι θέλει αυτός;”
Πάλι ο φύλακας να χτυπά την πλάκα από πάνω ΤΟΚ ΤΟΚ
“Εσύ σήκω είπα, όλοι δουλεύουν, τι κάθεσαι;”
Οπότε ο τύπος ανοίγει την πλάκα και του λέει ο φύλακας:
“Λοιπόν πάρε αυτό το καροτσάκι και μετάφερε εκείνα τα μπάζα με τους άλλους, να εκεί στην οικοδομή, όλοι μαζί”
Τι να κάνει; παίρνει ένα καροτσάκι και μετέφερε όλο το βράδυ τα χώματα.
Δεν έβλεπε και κανέναν άλλο, σου λέει εμείς οι πεθαμένοι δεν βλεπόμαστε !
Πρόσεχε μην τον χτυπήσουν και τίποτα (αόρατα) καροτσάκια των άλλων.
Με το που άρχισε να ξημερώνει “Εντάξει, τέλος, όλοι μέσα, αύριο πάλι” φώναζε ο φύλακας. Ο τύπος λοιπόν, λερωμένος, κουρασμένος κρύβεται να μην τον δούν και, μόλις βρίσκει ευκαιρία, φεύγει τρέχοντας.
Ο φύλακας (χαρούμενος για την επιτυχία) έκανε ότι δεν τον είδε.
Επιστρέφει λοιπόν ο τύπος σπίτι του και όπως γυρνούσε, βλέπει στην γειτονιά μια αγρυπνία για έναν πεθαμένο.
Μπαίνει μέσα, κόσμος πολύς, να κλαίει η γυναίκα του νεκρού:
“Ααααααχ αντρούλη μου, θα ξεκουραστείς τώρα και μένα μ άφησες. Ααααααχ που όλο έσκαβες και κουραζόσουν”
Ο τύπος λοιπόν πάει στο αυτί του πεθαμένου και του λέει: “Μεγάλε, όταν ρίξουν τα μπετά, την έβαψες.”
