Σε ποιες περιπτώσεις αξίζει κάποιος ασφαλισμένος να μπει σε διαδικασία αναγνώρισης πλασματικών ετών για τη σύνταξη.
Γράφει ο Χρήστος Μέγας
Τα πολλά έτη ασφάλισης για πλήρη σύνταξη (40), αν και όχι σε τόσο μεγάλη ηλικία (62) είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για την αναγνώριση πλασματικών ετών.
Κατ' αυτόν τον τρόπο ναι μεν ο ασφαλισμένος «εξέρχεται» νωρίτερα στη σύνταξη, ωστόσο καλείται να καταβάλει υψηλό τίμημα. Και μάλιστα διπλά: Πληρώνει εξ ιδίων την εργατική και εργοδοτική συμμετοχή για την αναγνώριση (20% επί του μισθού (αυτονόητα οι όλεθροι επαγγελματίες πληρώνουν ανάλογα με την ασφαλιστική κλάση που έχουν επιλέξει) και αυτές οι εικονικές αμοιβές (επί πλασματικών ετών) μειώνουν το μέσο όρο των αποδοχών (επί των οποίων υπολογίζεται η ανταποδοτική σύνταξη).
α/Ο ΕΦΚΑ με την έκδοση της σύνταξης παρακρατεί έως και το 25% της σύνταξης ή σχεδόν όλα τα αναδρομικά από την ημέρα κατάθεσης της αίτησης συνταξιοδότησης και μέχρι την τελική πράξη έκδοσης αυτής (6-12 μηνών) προκειμένου να καλυφθεί το κόστος εξαγοράς των πλασματικών και
β/ η αναγνώριση των πλασματικών γίνεται με τις αμοιβές κατά τον προηγούμενο μήνα, από την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης αναγνώρισης. Συνήθως οι ασφαλισμένοι, προκειμένου να καταβάλουν μικρότερο κόστος αναγνώρισης, επιλεγούν ένα μήνα χαμηλού κόστους (απουσία υπερωριών ή απλώς περίοδο χαμηλότερων αμοιβών). Έτσι το κόστος εξαγορά είναι αισθητά μικρότερο (σ.σ. πάντα στο 20% του μέσου-μεικτού μισθού).
Επιπλέον, πολλοί ασφαλισμένοι καταθέτουν αίτηση αναγνώρισης πλασματικών με την κατάθεση και της αίτησης συνταξιοδότησης. Και κατά τεκμήριο, κατά τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, το σύνολο των μισθωτών (ιδιωτικού και δημοσίου τομέα) έχουν υποδεέστερες αμοιβές.
Το ίδιο ισχύει και με τους ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές στην κατώτερη κλάση (88%), ενώ παλαιότερα υποχρεωνόταν σε αλλαγή προς υψηλότερη κλάση ανά 2-3 χρόνια, ενώ πιο πρόσφατα (ν.4387/16), πλήρωναν με βάση τα κέρδη τους.
Κατά συνέπεια, το σύνολο των ασφαλισμένων όταν αναγνωρίζει πλασματικά πληρώνει το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Κατ' αυτόν τον τρόπο ναι μεν αυξάνεται το κλάσμα της ανταποδοτική σύνταξης (περισσότερα χρόνια ασφάλισης), αλλά μειώνεται ο μέσος όρος των αμοιβών .Γιατί τα πλασματικά προστίθενται και σον μέσο μηνιαίο μισθό από το 2002, «γκρεμίζοντας» τον μέσο μισθό επί του οποίου επιδρά η ανταποδοτική σύνταξη (βλέπε σχετικά πίνακα).
Έτσι και παρά το μεγάλο κόστος, τελικά συμφέρει η αναγνώριση των πλασματικών καθώς, ότι χάνει ο ασφαλισμένος από τη μείωση του μέσου μισθού, το υπερκαλύπτει από την βελτίωση του κλάσματος της ανταποδοτικής σύνταξης.
Προσοχή όμως! Όχι πάντα!
Στα λίγα χρόνια ασφάλισης το κέρδος όμως είναι μηδαμινό. Εάν δε συνδυαστεί και με μειωμένη σύνταξη (π.χ. με 20ετία για έξοδο στο 62ο έτος με την προϋποθέσει των 500 ενσήμων κατά την τελευταία 5ετία, ανά 100 κάθε έτος), τότε μάλλον δεν αξίζει το κόπο.
Ένα επιπλέον ρίσκο για την αναγνώριση των πλασματικών είναι το προσδόκιμο ζωής.
Εάν η σύνταξη δοθεί στο 62ο έτος ο άνδρας έχει αλλά 15 και η γυναίκα άλλα 22 έτη ζωής μπροστά της. Εάν όμως η αναγνώριση γίνει στο 67ο έτος, αλλάζει εντελώς η ισορροπία του υπολογισμού σε βάρος των πλασματικών ετών ασφάλισης…
Πίνακας: Πώς τα πλασματικά αλλάζουν την ανταποδοτική σύνταξη
Σημ. Στον Πίνακα ο μέσος πραγματικός μισθός από το 2002 μέχρι την κατάθεση της αίτησης αναγνώρισης των πλασματικών στα τέλη 2022 ήταν 1.500 ευρώ (συμπεριλαμβανομένων και των Δώρων κ.λπ.). Με την αναγνώριση δύο πλασματικών ετών με μέσο μισθό 1.000 ευρώ, ο συντάξιμος μισθός πέφτει στα 1.454 ευρώ. Αυτό το νέο ποσό επηρεάζει, τελικά, το ποσό της. Ειδικά όσο λιγότερα έτη ασφάλισης έχει ο συνταξιούχος
iEidiseis.gr
