Τραγωδία με 57 νεκρούς, κυρίως νέους, μετά από σύγκρουση δύο τρένων στην ίδια γραμμή, δεν είναι παρά ένα σοκ. Είναι από μόνο του ύβρις προς την κοινωνία και βάναυση προβολή του αισθήματος ασφαλείας που θα έπρεπε να εκπορεύεται από το κράτος. Την τραγωδία την ακολούθησε μία ακόμη τραγωδία, πολιτική αυτή την φορά. Πρώτα έφταιγαν οι σταθμάρχες, μετά έφταιγε η πολιτική ανεπάρκεια που δεν εξασφάλισε τηλεδιοίκηση στα τρένα, μετά αποκαλύφθηκε ότι ήδη η ΕΕ μας είχε στείλει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά το κρύβαμε με αυτό το ζήτημα επειδή ακόμη ψάχνει 700 εκ. ευρώ που μας είχε δώσει για αυτό τον λόγο. Μετά άρχισαν οι συγνώμες που δεν είναι τίποτα άλλο από αποδοχή ευθύνης και μετά ξεκίνησε η πολιτική διάχυσης ευθυνών σε κυβερνήσεις του παρελθόντος. Όλα αυτά είναι φυτίλι κοινωνικής ανάφλεξης και οργής που υπάρχει σε κάθε Έλληνα πολίτη. Όλοι «είδαμε» τα παιδιά μας μέσα στο τρένο και σοκαριστήκαμε. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο των οικογενειών που όταν συνδυάζεται με την αδικία γίνεται ανυπόφορος. Ωστόσο υπάρχει διάχυτη μία σκιά στην σκέψη μας που μας οδηγεί σε μοιραίους συνειρμούς.
Έχουμε τελικά επιτελικό κράτος ή έχουμε μία φούσκα
διεσταλμένη; Έχουμε πολιτική ηγεσία που προωθεί την λογοδοσία ή έχουμε πολιτικό
στρουθοκαμηλισμό; Έχουμε σοβαρό κράτος ή
έχουμε κλίμα ατιμωρησίας που οδηγεί σε παράνομες πράξεις χωρίς φόβο από
κανέναν; Έχουμε αντιληφθεί για ποιο λόγο έχει θυμώσει ο κόσμος ή κάνουμε
ασκήσεις επί χάρτου με κομματικές δημοσκοπήσεις και πολιτικές εκτιμήσεις με
φόντο τους νεκρούς; Η κυβέρνηση γιατί προβληματίζεται πιο πολύ; Για το πότε θα
κάνει εκλογές με το μικρότερο κόστος ή για το πότε θα γίνουμε σοβαρό κράτος και
με πιο τρόπο; Αηδία με πιάνει όταν βλέπω γελοίους διαλόγους στα κανάλια. Οργή
νιώθω όταν ακούω ότι οι πολιτικοί κρίνονται από τον λαό. Οι εκλογές δεν είναι
κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ούτε αν κάποιος επανεκλεγεί τότε σταματάει να κουβαλάει
την ευθύνη ενός εγκλήματος. Τα κόμματα όμως όφειλαν να έχουν σκληρή κρίση για
τα πρόσωπα που βάζουν στην πρώτη γραμμή και αυστηρό αξιακό σύστημα. Όμως
επικρατεί απίστευτο σύστημα ευνοιοκρατίας, απίστευτο κλίμα ατιμωρησίας και
απίστευτη αίσθηση ότι το κράτος είναι λάφυρο και όχι η στέγη ενός Έθνους.
Βουλευτές που χρηματίζονται, πολιτικά πρόσωπα που βλέπουν την εξουσία σαν πηγή
πλουτισμού, πολιτικές οικογένειες που ζουν πλουσιοπάροχα χωρίς κανείς τους να
έχει εργαστεί ποτέ…, περιφερειάρχες ανίκανοι αλλά προστατευόμενοι εργολαβικών
συμφερόντων και πολιτικών οικογενειών, δήμαρχοι «καριέρας» ξοδεύουν ανενόχλητοι
τα χρήματα των Ελλήνων και της Ευρώπης σε ηλίθια και πανάκριβα έργα, επίδοξοι
πολιτικοί άεργοι ή αποτυχημένοι συνωστίζονται για μία καλή θεσούλα και μία καλή
καριέρα.
Εκτιμώ ότι δεν θα μας κάνουν καλύτερους τα Τέμπη. Θεωρώ ότι η
Δημοκρατία είναι πολύ ισοπεδωμένη στην Ελλάδα, αλλά δεν υπάρχει άλλο πολίτευμα
καλύτερο.
Όχι δεν περιμένω κάτι από τους ίδιους. Κάτι διαφορετικό πρέπει να γίνει. Δεν πιστεύω στα αδιέξοδα. Υπάρχουν ικανοί και αποφασιστικοί άνθρωποι που ωστόσο πρέπει να εισέλθουν στην πολιτική αρένα και να βοηθήσουν τον τόπο. Υπάρχει πάντα φως και ελπίδα. Ο λαός έχει σοφία και θα δείξει κατεύθυνση και λύση.
